post missionem popularem Tusculi datam revertens Romam portam Urbis propter milites, qui sub generali Oudinot de Gallia Centumcellas appulerant, invenisset clausam, ut capellanus ad milites suae nationis transierat.
Vincentius, qui diu noctuque gemitibus inenarrabilibus implorabat divinam misericordiam super sanctam civitatem et universum populum, vix cum audisset Moniales de monasterio S. Silvestri in Capite et de monasterio S. Marthae expulsas fuisse, ad eas die 29 Aprilis direxit litteras commiseratione et motivis confortantibus plenas (Lett. 1562, 1563). Similem epistolam confortantem scribit die 9 Maii ad Moniales Dominicanas de monasterio SS. Dominici et Xysti eiectas (Lett. 1565), et aliam, etsi breviorem, die 10 Junii Monialibus Salesianis de Visitatione pariter de propria domo eiectis, in qua praeter alia dicit: «cum sitis palmites fructiferi vitis divinae Pater caelestis incendio infinitae suae caritatis vos purgat tribulatione maxima, ut unamquamque vestrum elevet ad maximum gradum transformationis in Jesum Christum» (Lett. 1576). De litteris latinis, quas Vincentius in forma extensiori mense Maio conscripsit, (v. appresso), duae prodierunt die festo Ascensionis Domini, qui incidit in diem 17 mensis, quarum prima dirigebatur ad Ferdinandum II, regem utriusque regni Siculi, cui congratulatur tamquam a Deo electo qui Vicarium Christi hospitaliter exciperet, altera vero ad alumnos collegii Urbani, quibus in memoriam revocat diligentibus Deum omnia cooperari in bonum, etiam mala quae diebus nostris undique dominantur, et tres die festo Pentecostes, qui incidit in diem 27 mensis. De istis una dirigebatur ad Melia et Faà di Bruno Londini commorantes et agit de restaurando cultu Bmae Virginis, cum Deus voluerit omnia nos habere per Mariam, necnon de personali perfectione evangelica; altera ad Presbyteros Britannicae Dominationis, quae agit de spe ecclesiae et de efficacia caritatis apostolicae; tertia tandem ad primarios Ecclesiae Pastores per manus Decani Sacri Collegii Cardinalis Vincentii Macchi. Qua in epistola «ut ovis exterrita propter lupos belatus extollit quantum valet», ut plene exprimat quod in consideratione status universae ecclesiae cor suum adeo commovet, quia non iam una tantum haeresis aut una sola impietas, sed plurimae profugandae sunt atque